عرضه اولیه سکه (ICO)، روشی برای جمع‌‌آوری سرمایه راه‌اندازی پروژه‌های بلاک چینی و مرتبط با رمز ارزها است. در این مطلب با صفر تا صد ICO آشنا خواهیم شد.

ما در دوران دیجیتال زندگی می‌‌کنیم. ساعت، عکس، تلویزیون، بازاریابی، ارتباطات و بسیاری دیگر ار محصولات، خدمات و مفاهیم، اکنون دیجیتالی شده‌اند. در حالی که دنیا به دنبال راهی برای دیجیتالی کردن پول بود، بیت کوین متولد شد و همه چیز را تغییر داد.

با در نظر گرفتن این روال، ورود سایر امور و مفاهیم مالی به زمینه‌ای مشابه تعجبی نیست. در پی این اتفاقات، یک سری اصطلاحات و تکنیک‌های جدید ظهور می‌کنند؛ عرضه اولیه سکه (ICO) دارای شباهت‌های زیادی با عرضه اولیه سهام (IPO) است، ولی دو تفاوت اساسی با آن دارد:

• سهمی در آینده یک شرکت نخواهید داشت.
• فعالیت باید به نوعی مرتبط با بلاک چین و کریپتوکارنسی باشد.

ICO روشی برای به دست آوردن سرمایه مورد نیاز توسعه پروژه‌های مربوط به حوزه کریپتوکارنسی و بلاک چین است. در این فرآیند، تیم توسعه، توکن‌هایی را بر بستر یک بلاک چین ایجاد و آن‌ها را به قیمتی کم به حامیان اولیه خود می‌فروشد. این فاز سرمایه‌گذاری جمعی است؛ پروژه، پول کافی برای تبدیل ایده به واقعیت را کسب کرده و سرمایه‌گذاران نیز در صورت موفقیت طرح، مزایایی به دست می‌آورند.

تاریخچه عرضه اولیه سکه

این رویه برای کسب سرمایه در سال ۲۰۱۴ رواج پیدا کرد، وقتی که ویتالیک بوترین به همراه سایر توسعه‌دهندگان پروژه اتریوم، از طریق یک ICO سرمایه مورد نیازشان را جمع‌آوری کردند. از آن زمان تاکنون، راه‌اندازی یک عرضه اولیه سکه تبدیل به یک هنجار در فضای بلاک چین و کریپتوکارنسی شده است.

در سال ۲۰۱۷ با انفجار ICO رو به رو شدیم، به طوری که بی‌شمار کمپین تامین بودجه برای پروژه‌های مختلف، به ازای اهدای توکن‌، راه‌اندازی شد. برخی از آن‌ها به موفقیت دست یافته و تعداد قابل توجهی نیز با شکست مواجه شدند.

چرا یک استارتاپ باید عرضه اولیه سکه را ترجیح بدهد؟

این مفهوم تقریبا جدیدی است، به همین دلیل ممکن است برخی دنباله‌روی از روال عادی IPO را ایمن‌تر و مطمئن‌تر تصور کنند. با این حال، نمی‌توان از برخی مزایا و ویژگی‌های منحصربه‌فرد مهم ICO چشم‌پوشی کرد. در ادامه به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم.

• حفظ کنترل: در ICO سرمایه‌گذار با شما در شرکت سهیم نخواهد شد. در اینجا فقط یک سرویس آتی را به وی می‌فروشید. این تفاوت بسیار بزرگی است؛ با وجود دریافت پول از سرمایه‌گذاران، همچنان کنترل کامل کسب و کار خود را خواهید داشت.
• جهانی‌سازی: اگرچه برخی استارتات‌ها و شرکت‌ها، پیوسته در پی یافتن حتی یک سرمایه‌گذار هستند، اما به لطف راه‌اندازی یک عرضه اولیه سکه شما قادر خواهید بود خیلی سریع، از هر فردی ساکن هر نقطه‌ای از دنیا، سرمایه جمع‌آوری کنید.
• نبود قوانین (دست و پا گیر): برای راه‌اندازی یک ICO مجبور به تحمل چند ماه بوروکراسی‌های اداری نخواهید بود. سرعت عمل و زمان معیار بسیار مهمی برای کسب موفقیت در دنیای فناوری است، به همین دلیل هر استارتاپی که زودتر از رقبا به بازار وارد شود، شانس پیروزی بیشتری خواهد داشت.

چه کسی می‌تواند یک ICO ایجاد کند؟

تکنولوژی مورد استفاده برای ایجاد و توزیع توکن‌های جدید در دسترس عموم بوده و محدودیتی وجود ندارد. با این حال در عمل، قبل از راه‌اندازی یک عرضه اولیه سکه باید ملاحظات قانونی متعددی را در نظر بگیرید.

در هر صورت، وجود گذشت بیش از یک دهه از زمان تولد، فضای کریپتوکارنسی هنوز فاقد دستو‌رالعمل‌های نظارتی است و همچنان برخی ابهامات مهم در رابطه با آن رفع نشده‌‌اند.

در تعدادی از کشورها ICO به طور کامل ممنوع است. به همین دلیل بهتر است برای جلوگیری از بروز مشکل و از دست رفتن سرمایه صرف شده برای تبلیغ ICO، اطلاعات کاملی درباره قوانین مربوط به کشور محل زندگی خود به دست آورید.

فراموش نکنید نبود مقررات در برخی کشورها به معنی آزادی عمل کامل و امکان ایجاد خودسرانه یک ICO نیست. بعید نیست شما را به اتهام عرضه بدون قانون اوراق بهادار جریمه کنند.

در صورتی که به عقیده یک نهاد نظارتی در کشور شما، توکن‌ها، اوراق بهادار شناخته شوند، مجبور به طی روند سخت و دشوار مرتبط با روش‌های سنتی عرضه سهام و جمع‌آوری سرمایه خواهید بود.

عرضه اولیه سکه چطور کار می‌کند؟

پیش از همه به تیمی خلاق با ایده‌ای مبتکرانه، که به نوعی مرتبط با فناوری بلاک چین است، نیاز داریم. محدودیتی در این زمینه وجود نداشته و همه چیز به خلاقیت توسعه‌دهندگان بستگی دارد. تیم توسعه و ساخت پروژه، یک کمپین بازاریابی راه‌اندازی کرده و سرمایه‌گذاران را به خرید توکن‌های اختصاصی پلتفرم خود دعوت می‌کند.

یک ICO می‌تواند فرم‌های مختلفی داشته باشد. برخی مواقع، در نقشه راه طرح، ایجاد یک بلاک چین اختصاصی دیده می‌شود. تیم توسعه قرار است یک بلاک چین راه‌اندازی کرده و آن‌ را طی ماه‌ها و سال‌های آینده توسعه بدهد. در این سناریو، توکن‌ها به آدرس‌های خریداران داخل زنجیره ارسال می‌شود.

در یک سناریو عرضه اولیه سکه دیگر، ممکن است بلاک چین راه‌اندازی نشده باشد. در این شرایط تیم فعالیت را بر بستر یک پلتفرم دیگر نظیر اتریوم پیش برده و در آنجا توکن‌ها را صادر می‌کند. وقتی زنجیره دیگر راه‌اندازی شد، دارندگان توکن‌های اولیه قادر خواهند بود آن‌ها را با دارایی‌های دیجیتال جدید مبادله کنند.

توکن ICO چیست؟

این ممکن است در نگاه اول شبیه مونوپولی به نظر برسد. شما اقدام به خرید و فروش چیزی می‌کنید که واقعا وجود ندارد، اما همچنان یک سری برنده و عده‌ای دیگر بازنده می‌شوند.

توکن عرضه اولیه سکه نشان‌دهنده سهم شما در سرمایه‌گذاری استارتاپ است. هر چه پول بیشتری پرداخت کنید، تعداد توکن‌های بیشتری دریافت خواهید کرد.

در آینده و بعد از راه‌اندازی کامل پلتفرم، با استفاده از این دارایی‌های دیجیتال قادر به خرید سرویس‌ها یا محصولات شرکت خواهید بود. همچنین در صورت موفق بودن پروژه، به خاطر افزایش قیمت دارایی‌ اختصاصی آن، به وسیله فروش توکن‌ها در بازار کریپتوکارنسی به سود خوبی دست پیدا می‌کنید.

اما اگر شبیه زمان شرکت در یک IPO، قرار نیست مالک بخشی از شرکت شوید، چرا باید پول پرداخت کنید؟ نیاز به یک قرارداد هوشمند در اینجا بروز می‌کند.

قرارداد هوشمند ICO چیست؟

متداول‌‌ترین روش ایجاد یک ICO ایجاد توکن‌ها روی یک زنجیره پشتیبانی‌کننده از قراردادهای هوشمند است. از آن جایی که اتریوم در این حوزه پیشرو است، بیشتر اپلیکیشن‌ها از استاندارد اختصاصی آن به نام ERC20 بهره می‌برند.

بر اساس یک ارزیابی کلی، چیزی حدود ۲۰۰ هزار توکن اتریومی مختلف (مبتنی بر استاندارد ERC20) اکنون وجود دارند! البته تمامی آن‌ها به واسطه یک عرضه اولیه سکه ایجاد نشده‌اند.

تیم ایده‌پرداز، باید به سرمایه‌گذاران ارائه چیزی ارزشمند را وعده بدهد. این می‌تواند دو درصد از درآمد آینده شرکت یا هر سرویس و ارزش دیگری باشد. اما چطور می‌توان از تعهد آن‌ها به وعده خود اطمینان پیدا کرد؟ هر عرضه اولیه سکه به یک قرارداد هوشمند نیازمند است.

یک قرارداد هوشمند، توافق‌نامه‌ای بین شرکت راه‌اندازی‌کننده ICO و دارندگان توکن‌ها است. اگرچه این نوع کانترکت‌ها هوشمند خطاب می‌شوند، اما در عمل، تنها برنامه‌هایی شرطی هستند.

این برنامه از انجام عمل یا اعمالی خاص در صورت برآورده شدن یک شرط یا مجموعه‌ای از شروع اطمینان پیدا می‌کند.

به عنوان نمونه یک قرارداد هوشمند می‌تواند به خریداران توکن‌های یک استارتاپ قبل از تاریخی مشخص، اجازه بدهد آن‌ها را به قیمتی ثابت به فروش برسانند. اگر شرط ارسال قبل از فرا رسیدن موعد مقرر برآورده شود، امکان فروش قطعی است.

اما چطور می‌توان یک اسمارت کانترکت برای عرضه اولیه سکه خود ایجاد کرد؟ قرارداد هوشمند مفهوم جدیدی نیست، اما بعد از تولد پلتفرم اتریوم جان گرفت و شدیدا کاربردی شد.

با توجه به پیشرو بودن این اکوسیستم در زمینه ایجاد، راه‌اندازی و مدیریت قراردادهای هوشمند، اغلب از Ethereum به این منظور استفاده می‌کنند.

البته گزینه‌‌های دیگری نیز در دسترس هستند. به عنوان مثال می‌توان به Confideal ،ChainLink و BlockCAT اشاره کرد. به خاطر داشتن ویژگی‌های منحصربه‌فرد، عده زیادی Waves ،NEO ،NEM و Stellar را به آن‌ها ترجیح می‌دهند. هر یک از این سرویس‌‌ها دارای مزایا و معایبی است.

در سناریوی دوم ایجاد عرضه اولیه سکه گفتیم شرکتی قبل از راه‌اندازی بلاک چین اختصاصی، از پلتفرم‌های بالا استفاده و سپس کاربران را به مهاجرت به زنجیره خود تشویق می‌کند.

اما انعطاف‌پذیری و قابلیت‌های برخی سرویس‌های میزبان‌ نام برده در بالا به حدی است که اغلب سازمان‌ها، در نقشه راه خود برنامه‌ای برای مهاجرت نداشته و تا انتها، پروژه را روی همین بسترها به جلو می‌برند.

این کار دارای مزایای زیادی است؛ توسعه‌دهندگان به یک سری ابزارهای جواب پس داده و مطمئن دسترسی داشته و به فعالیت داخل اپلیکیشن غیر متمرکز شما بیشتر تشویق می‌شوند.

به این ترتیب قابلیت‌های آن افزایش یافته و کاربران بیشتری به دست خواهید آورد. به طور طبیعی، احتمال بروز مشکل و وجود رخنه امنیتی در پروژه‌های نوشته شده از صفر، بسیار بیشتر است. نباید هزینه سرسام‌آور ایجاد و مدیریت یک بلاک چین اختصاصی را فراموش کرد.

اعلام عرضه اولیه سکه و شروع سرمایه‌گذاری در آن

قبل از شروع یک ICO، این رویداد به روش‌های مختلف اطلاع‌رسانی و نحوه برگزاری آن نیز اعلام می‌شود. تیم مسئول طرح ممکن است یک بازه زمانی معین کرده یا کمپین را بر اساس حداکثر توکن‌های قابل فروش (در مجموع به همه سرمایه‌گذاران) در عرضه اولیه سکه به جلو ببرد.

در روش اول، به سرمایه کسب شده در طول زمان مورد نظر کفایت شده و در روش دوم، بعد از رسیدن سرمایه به حدی مشخص، برنامه متوقف خواهد شد.

یک ICO ممکن است برای حضور بدون شرط عموم مردم در دسترس نباشد. به همین دلیل برخی مواقع یک لیست سفید ایجاد شده و تنها افراد حاضر در آن قادر به خرید خواهند بود. به همین دلیل باید شرایط و الزامات عرضه اولیه سکه را بررسی و قبل از شروع، آن‌ها را برای ورود نامتان به وایت لیست برآورده کنید.

سپس افراد مایل به سرمایه‌گذاری، وجوه را در قالب یک رمز ارز به آدرسی مشخص ارسال می‌کنند. در اغلب مواقع باید پول را با بیت کوین یا اتریوم پرداخت کنید، اما قانون مشخصی وجود نداشته و همه چیز به سیاست استارتاپ مربوط می‌شود. آدرس مقصد در واقع یک قرارداد هوشمند است و تعدادی توکن ICO را بر اساس مبلغ واریزی، به یک آدرس دلخواه یا همان آدرس ارسال‌کننده انتقال می‌دهد.

چرا سرمایه‌گذاران باید در یک عرضه اولیه سکه شرکت کنند؟

• بر اساس توافق مشخص شده داخل اسمارت کانترکت، سرمایه‌گذار از مزایایی در آینده برخوردار خواهد شد. به عنوان مثال می‌توان به دریافت محصولات و سرویس‌های شرکت به ازای قیمتی بسیار پایین‌تر (یا حتی رایگان)، امکان استفاده از دفاتر شرکت یا هر وعده دیگر اشاره کرد.
• اگر پروژه موفق شود، ارزش دارایی اختصاصی داخلی آن افزایش پیدا خواهد کرد. تصور کنید در عرضه اولیه سکه، هزار توکن استارتاپ را به قیمت ۱ دلار خریداری کرده‌اید. مدتی بعد، قیمت هر کدام در بازار کریپتوکارنسی به ۵ دلار افزایش پیدا می‌کند. در این سناریو سرمایه شما پنج برابر شده است.

در اینجا با یک بازار الهام گرفته شده از بیت کوین رو به رو هستیم! شما تصمیم گرفته‌اید به جای خرید سهام شرکت‌ اپل یا اینتل، در یک استارتاپ بلاک چینی سرمایه‌گذاری کنید. سوال اینجاست؛ چرا باید به جای خرید سهم شرکت‌های بسیار باارزشی نظیر اپل، توکن یک استارتاپ ناشناخته را خریداری کنید. این در حالی است که نسبت به آینده پروژه نامطمئن بوده و از طرفی با دریافت توکن، سهمی از شرکت کسب نخواهید کرد.

اعداد و ارقام زیر احتمالا دلیل هجوم آوردن سرمایه‌گذاران به عرضه‌های اولیه سکه به جای بازارهای بورس را برایتان مشخص می‌کنند.

• Plutus نام یک اپلیکیشن پرداخت آسان با بیت کوین است. شرکت توسعه‌دهنده آن در ژوئن سال ۲۰۱۶ (خرداد سال ۱۳۹۵)، در پی راه‌اندازی یک ICO توکن‌هایش را به قیمت ۱.۱۸۳ دلار به فروش رساند. قیمت دارایی اختصاصی Plutus مدتی بعد به ۱۵.۱۲ دلار افزایش پیدا کرد که مساوی رشدی ۱۱۷۸ درصدی است!
• نئو (Neo) نام یک رمز ارز است که توانست موفقیت چشم‌گیری در مقایسه با اپلیکیشن قبلی به دست آورد. قیمت هر کوین آن در عرضه اولیه سکه ۳۳ سنت بود. در حال حاضر هر سکه نئو به قیمت ۱۵ دلار خرید و فروش می‌شود.

اما باید آن سوی قضیه را نیز در نظر گرفت. هیچ سرمایه‌گذاری بدون ریسکی وجود ندارد و صحبت همیشه بر سر پایین یا بالا بودن میزان ریسک است. افراد زیادی به خاطر عدم موفقیت یک سری پروژه و در نتیجه صفر شدن ارزش توکن‌های آن‌ها، سرمایه‌شان را از دست داده‌اند. این دقیقا مشابه وضعیت خرید سهام یک شرکت است.

در دام یک ICO کلاهبرداری نیفتید!

فناوری بلاک چین و رمز ارزها بسیار جذاب و سودآور هستند، اما هر پروژه مرتبط با آن‌ها لزوما سودآور نیست. همچنین هر فرد مدعی چند برابر کردن پول شما به واسطه این صنعت، راستگو نیست! پس برای جلوگیری از متضرر شدن، با شک و تردید جلو بروید.

به عنوان نمونه‌ای از بی‌شمار کلاهبرداری کریپتویی در طول تاریخ دوازده ساله این حوزه می‌توان به Condido اشاره کرد که بعد از جمع‌آوری ۳۷۵ هزار دلار سرمایه، ناپدید شد! وب سایت مربوط به این پروژه از سرویس‌دهی خارج شده و خبری از توسعه‌دهندگان آن در دسترس نیست.

سال‌ها قبل، افراد سارق دردسر زیادی متحمل شده و با زدن ماسک‌های مسخره به صورت، استرس فراوان ورود با اسلحه به بانک را به جان می‌خریدند! این روزها، آن‌ها برای دستیابی به اهداف شوم خود، حتی مجبور به ترک منزل نیستند!

در ادامه نکاتی را برای کاهش احتمال افتادن در دام یک عرضه اولیه سکه کلاهبرداری بررسی می‌کنیم. با در نظر گرفتن آن‌ها ریسک به شدت کاهش پیدا می‌کند.

• ناشناس بودن تیم: برخی مفهوم غیر متمرکز بودن، ناشناس و غیر قابل ردیابی بودن فعالیت‌ها و همچنین آزادی از قوانین را اشتباه متوجه شده‌اند! آیا شما حاضر هستید برای احترام به این خواص ذاتی فناوری بلاک چین و پروژه‌های مرتبط با آن، پولتان را در اختیار فرد یا افرادی کاملا غریبه قرار بدهید؟ باید درباره توسعه‌دهندگان پروژه اطلاعات کامل به دست آورده و بیوگرافی اعضای تیم را همراه سابقه کاری و پروژه‌های قبلی آن‌ها بررسی کنید.
• ارائه پیشنهادی بیش از حد خوب: اگر میزان درآمد بسیار بیشتر از حد متوسط ​​یا مخصوصا شدیدا بالا است، باید دلیل خوبی برای آن وجود داشته باشد. در غیر این صورت یک جای کار مشکل داشته و توسعه‌دهنده به شکل صوری در حال بالا بردن اعداد و ارقام است.
• نبود نقشه راه مشخص: اگر یک استارتاپ در کارش جدی باشد، حداقل برای یک سال آینده، نقشه راهی با جزئیات فراوان ترسیم می‌کند. حتی اگر ایده‌ای در نگاه اول خارق‌العاده به نظر می‌رسد، در صورت عدم برنامه‌ریزی صحیح، موفق نخواهد شد. ایده‌پرداز باید بتواند چگونگی دستیابی به موفقیت و دلیل ارزشمند بودن پروژه را برای شما به طور دقیق تشریح کند. پس اگر در وب سایت آن‌ها تنها به ذکر «خارق‌العاده، بی‌نظیر، پول‌ساز، منحصربه‌فرد» بودن طرح بسنده شده است، از شرکت در عرضه اولیه سکه خودداری کنید.

پیش عرضه اولیه سکه (Pre-ICO)

اصطلاح دیگری در این رابطه به نام Pre-ICO نیز وجود دارد. در اینجا قبل از راه‌اندازی ICO اقدام به خرید توکن‌ها می‌کنید. شاید این کار عجیب به نظر رسیده و مفهوم و کاربرد خود عرضه اولیه سکه را زیر سوال ببرد، اما در هر صورت، در دنیای کریپتوکارنسی و بلاک چین هر چیزی امکان‌پذیر است!

راه‌اندازی یک ICO و مخصوصا انجام تبلیغات برای شناساندن آن، خود نیازمند هزینه است. اگر یک استارتاپ حتی این هزینه ابتدایی را نیز در اختیار نداشته باشد، مجبور به حراج قبل از حراج واقعی است! در پیش عرضه اولیه سکه، توکن‌ها به قیمت‌های پایین‌تری در مقایسه با خود ICO به فروش می‌رسند، به همین دلیل در برخی مواقع، یک پیشنهاد سرمایه‌گذاری بی‌نظیر محسوب می‌شود.

البته محدودیتی در میزان عرضه وجود داشته و ممکن است طی چند ثانیه، بودجه مورد نیاز برای راه‌اندازی عرضه اولیه سکه فراهم شود. به همین دلیل برای از دست ندادن فرصت‌های این چنینی، باید به طور مستمر رویدادهای سرمایه‌گذاری پیش رو را چک کنید.

اغلب استارتاپ‌ها، Pre-ICO را به تعداد مشخصی از سرمایه‌گذاران محدود می‌کنند. توسعه‌دهندگان قادر خواهند بود با پول به دست آمده در اینجا، یک عرضه اولیه سکه باشکوه راه‌اندازی کرده و احتمال دریافت سرمایه‌های فراوان را افزایش بدهند. در هر صورت، حتی ICO مربوط به یک ایده بی‌نظیر، در صورت عدم حمایت به واسطه انجام تبلیغات کافی موفق نخواهد شد.

مقایسه IPO و ICO

عرضه اولیه سکه نامی شبیه عرضه اولیه سهام دارد، به همین دلیل ممکن است این دو را مشابه یکدیگر تصور کنید. با وجود یک سری تشابه بین این دو روند، آن‌ها روش‌هایی کاملا متفاوت برای به دست آوردن بودجه به شمار می‌روند.

نخست این که IPO معمولا به شرکت‌های شناخته شده، که بخشی از سهم مالکیت خود را برای کسب سرمایه به فروش می‌رسانند، مربوط می‌شود. در‌ سوی دیگر ICO مکانیزمی برای به دست آوردن بودجه در اولین مراحل توسعه یک پروژه است. نکته بسیار مهمی را باید درباره روش اختصاصی استارتاپ‌های بلاک چینی در نظر داشت؛ وقتی سرمایه‌گذاران یک عرضه اولیه سکه توکن‌ها را خریداری می‌کنند، هیچ حق مالکیتی به دست نخواهند آورد.

ICO یک جایگزین مناسب روش‌های سنتی جذب سرمایه برای استارتاپ‌های مرتبط با دنیای فناوری است. افراد و تیم‌های دارای ایده اما فاقد پول، اغلب به خاطر نداشتن یک محصول کاربردی و ملموس، قادر به جذب سرمایه نیستند. در فضای بلاک چین، شرکت‌های بزرگ محدودی صرفا بر اساس یک وایت پیپر خوب، در پروژه‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند. از طرفی دیگر، نبود قوانین و چارچوبی مشخص در ارتباط با رمز ارزها، بسیاری را از راه‌اندازی استارتاپ‌های بلاک چینی می‌ترساند.

عرضه اولیه سکه منحصر به استارتاپ‌های کاملا جدید نیست. شرکت‌ها و سازمان‌های بزرگ نیز در برخی مواقع اقدام به راه‌اندازی یک ICO معکوس می‌کنند که از نظر عملکرد بسیار مشابه یک ICO عادی است. در اینجا یک کسب و کار باسابقه و دارای محصولات و سرویس‌های مشخص، با هدف غیر متمرکز کردن اکوسیستم خود اقدام به انتشار توکن می‌کند. همچنین ممکن است این شرکت مدل کسب و کار کنونی خود را نگه داشته و فقط برای ارائه یک محصول بلاک چینی جدید، یک عرضه اولیه سکه ایجاد کند.

مقایسه IEO و ICO

مفهوم مشابه دیگر، عرضه اولیه صرافی (IEO) است که از جنبه‌های مختلف، نقاط اشتراک زیادی با عرضه اولیه سکه دارد. تفاوت اصلی در اینجا، عدم میزبانی تنها توسط تیم توسعه‌دهنده پروژه است؛ IEO در همکاری با یک صرافی کریپتوکارنسی اجرا می‌شود.

یک صرافی با هدف فراهم کردن امکان خرید توکن‌های پلتفرم در حال راه‌اندازی برای کاربران خود، چنین اقدامی انجام می‌دهد. این کار به نفع تمامی طرفین قضیه است. وقتی یک پلتفرم معتبر از یک عرضه اولیه صرافی حمایت می‌کند، سرمایه‌گذاران به واسطه کسب اطمینان خاطر، پول بیشتری وارد آن خواهند کرد. تیم مسئول IEO به خاطر کسب پشتیبانی یک پلتفرم معتبر، بیشتر در معرض دید قرار گرفته و صرافی نیز به واسطه موفقیت پروژه، سود خوبی به دست خواهد آورد.

مقایسه STO و ICO

به عقیده برخی عرضه توکن اوراق بهادار (STO) نوع جدیدی از عرضه اولیه سکه به شمار می‌رود. از دیدگاه تکنولوژیک، این دو با یکدیگر برابر هستند؛ توکن‌ها به همان شیوه ایجاد و توزیع می‌شوند. با این حال STO از نظر حقوقی وضعیت کاملا متفاوتی دارد.

به دلیل برخی ابهامات قانونی، توافقی مشخص درباره نحوه تایید صلاحیت عرضه‌های اولیه سکه وجود ندارد. در نتیجه، هنوز داخل صنعت کریپتوکارنسی، مقررات مشخصی در این رابطه برقرار نیست. برخی شرکت‌ها به همین دلیل تصمیم گرفتند برای ارائه حق مالکیت به خریداران توکن‌ها شبیه زمان خرید سهام به واسطه IPO، راهکار عرضه توکن اوراق بهادار را دنبال کنند.

کاهش عدم اطمینان در این روش، مزیت بی‌نظیری است. یک مجموعه پیشنهادش را به عنوان اوراق بهادار به نهاد دولتی مورد نظر ارائه می‌کند. به این ترتیب با توکن‌های پلتفرم متعلق به شرکت، شبیه اوراق بهادار سنتی رفتار خواهد شد.

به عبارت دیگر، هر مجموعه‌ای که دوست‌دار بهره بردن از مزیت‌های فناوری بلاک چین برای جمع‌‌آوری سرمایه به شکلی قانونی و در چارچوب نظارتی است، به جای عرضه اولیه سکه، به عرضه توکن اوراق بهادار رو می‌آورد.

منبع : ExChaino